„Patrzymy w Górę” (PwG) to platforma online, przeznaczona dla edukowania, informowania i inspirowania osób, kolektywów i społeczności lokalnych na temat postępującej zapaści ekosystemów i cywilizacji industrialnej. Zapewnia ona łatwy dostęp do solidnej wiedzy naukowej na temat powodów obecnego stanu rzeczy, podanej w przystępnej formie; stały strumień moderowanej informacji bieżącej z wiarygodnych źródeł; inspiracje do działania na poziomie społeczności, ograniczającego skutki postępującej dysfunkcji środowiska przyrodniczego, infrastruktury technicznej, ekonomicznej i społecznej.

Plany uruchomienia PwG powstały w 2022 roku i po kilku falstartach uruchomienie rozpoczeło się w styczniu 2025, z użyciem oprogramowania DokuWiki. Wszystkie wyniki prac będą udostępnione publicznie na otwartej licencji. Prace na tym etapie będą prowadzone na zasadzie wolontariatu, a niezbędne koszty będą finansowane społecznościowo (crowdfunding, darowizny indywidualne). Kolektywnym autorem i koordynatorem projektu jest społeczność reprezentowana przez Stowarzyszenie TePeWu.

Jeśli zajrzymy na strony internetowe co ważniejszych międzynarodowych sieci działań na rzecz planety, takich jak Deep Adaptation Forum, Transition Networks, Extinction Rebellion czy Fridays for Future, Polska jest na nich całkiem pusta, albo w najlepszym razie (XR) bardzo słabo reprezentowana.

Polski dyskurs na temat katastrofy planetarnej oraz wynikłej z niej zapaści cywilizacyjnej, rozumianej jako postępująca dysfunkcja ekosystemów, infrastruktury technicznej i społecznej, obraca się w błędnym kole wyparcia, sfabrykowanych wątpliwości, dezinformacji, i jakośtobędzizmu, sponsorowanego przez grupy trzymające różnego rodzaju władzę.

Skromna przestrzeń dozwolonych dyskusji całkowicie wyklucza z procesu podmioty inne niż biznes, państwo i „sektor pozarządowy” — ten ostatni traktowany jest jako wykonawca strategii sformułowanych odgórnie i sterowany poprzez uzależnienie ekonomiczne.

Jeśli chcemy (a chcemy) otworzyć tę przestrzeń na kontakt z rzeczywistością, potrzebujemy wykonać pracę w trzech obszarach.

• Edukacji. Potrzebujemy pomostu między istniejącą i dostępną, ale mało popularną, wiedzą naukową, a wiedzą potoczną, która kształtuje narrację w społeczeństwie. Wymaga to stworzenia korpusu materiałów edukacyjnych, im bardziej interaktywnych, tym lepiej, które będą bazować na solidnych podstawach naukowych i wykorzystywać sprawdzone formy przekazu: eLearning, gamifikację, tutoring rówieśniczy itp.
• Informacji. Potrzebujemy moderowanego strumienia informacji, zbierającego bieżące doniesienia z wiarygodnych źródeł – nie tylko z dziedziny nauk przyrodniczych. Zapewni on wiedzę o wydarzeniach, ale też o komentarzach i analizach z różnych perspektyw.
• Inspiracji. Potrzebujemy narzędzia dla osób i społeczności, rozważających różne formy samoorganizacji wobec zapaści. Narzędzie to powinno ułatwiać wybranie rozwiązań różnego rodzaju (technicznych, ekonomicznych, politycznych i innych) dla zaspokojenia określonych potrzeb, oraz połączenie ich w spójną i zoptymalizowaną kombinację. Korzystając z różnych zasobów, dawałoby odpowiedzi na praktyczne pytania, typu: „Jak zbudować silną społeczność klimatyczną?”, „Jak stworzyć sąsiedzki system bezpieczeństwa żywnościowego?”, „Jak uruchomić sąsiedzki microgrid energetyczny?”. Jego ostatecznym celem jest odbudowa sprawczości na poziomie społeczności i indywidualnym.